Adwokat Jonas Bartlomiejczyk przedstawia tematykę bankructwa Thomasa Cooka i wyjaśnia, dlaczego indywidualne powódzwo przeciwko państwu ma sens:
Dla tych, którzy nie mają czasu, podsumowanie:
23 września brytyjskie biuro podróży Thomas Cook ogłosiło upadłość, co wpłynęło na całą branżę turystyczną:
Przedsiębiorstwo musiało odwołać wszystkie loty i wyjazdy w bieżącym i przyszłym roku oraz zawiesiło działalność i zaprzestało sprzedaży wycieczek.
W dniu 27 listopada 2019 roku zostało wszczęte postępowanie upadłościowe.
Bankructwo biura podróży to dla wczasowiczów nie tylko wyzwanie finansowe lecz przede wszystkim duży szok. Długo wyczekiwane urlopy nie doszły do skutku a dotychczasowa radość z wakacji zmieniła się w złość i frustrację.
Turyści martwili się o swoje wczasy. Jedni w ogóle nie mogli ich rozpocząć, inni zmuszeni byli je zakończyć.
Około 19 milionów osób decyduje się rocznie na wczasy za pośrednictwem biura Thomas Cook.
Upadłość Thomasa Cooka dotknęła około 600.000 osób na całym świecie, w tym około 160.000 osób w samych Niemczech.
Po ogłoszeniu upadłości klienci zadawali sobie istotnie pytania:
Jak bądzie wygladać moja podróż powrotna? Czy uda mi się wrócić do domu? Jeśli tak, to w jaki sposób? Co się stanie, jeżeli personel hotelu wyrzuci mnie za drzwi? Kto zapłaci za dodatkowe zakwaterowanie?
Nawet dziś klienci wciąż się zastanawiają, czy kiedykolwiek odzyskają swoje pieniądze.
W razie pytań lub w celu ustalenia terminu spotkania bądź rozmowy telefonicznej zapraszamy do kontaktu.
Thomas Cook Group to koncern turystyczny z siedzibą w Londynie. Grupa powstała w 2007 roku w wyniku połączenia Thomas Cook AG i MyTravel Group.
Grupa Thomas Cook obejmuje kilka spółek-córek, różne marki, organizatorów wycieczek, hotele i czarterowe linie lotnicze Condor. Do spółek zależnych należą między innymi Thomas Cook GmbH, Neckermann Reisen, Öger Tours, Bucher Reisen, Air Marin i Thomas Cook Signature.
Niemieckie spółki zależne Thomas Cook GmbH, Thomas Cook Touristik GmbH, Bucher Reisen i Öger Tours GmbH – po wielu nadziejach jak i obawach – również złożyły wnioski o ogłoszenie upadłości.
Upadłość Thomasa Cooka dotknęła 600.000 klientów, w tym 160.000 Brytyjczyków.
W przeciwieństwie do Niemiec, Brytyjski Urząd Lotnictwa i Brytyjskie Ministerstwo Transportu przeprowadziły akcję ściągania turystów, tzw.”Operację Matterhorn”. Turyści zostali sprowadzeni z miejsowości wypoczynkowych w przeciągu dwóch tygodni.
W Niemczech nie przeprowadza się akcji ściągania „uwięzionych” turystów, ponieważ państwo nie ponosi odpowiedzialniości za sprowadzenie wczasowiczów.
W przypadku niewypłacalności organizatora wycieczek turyści, którzy wykupili wczasy zorganizowane, objęci są ochroną prawną. Biura podróży w Niemczech zobowiązane są mianowicie do zawarcia obwiązkowego ubezpieczenia na wypadek upadłości.
W przypadku Thomasa Cooka regulacji dokonuje ubezpieczalnia Zurich Versicherung. Do każdego zarezerwowanego pakietu urlopowego dołączane jest zaświadczenie o zawarciu przez organizatora wycieczek ubezpieczenia na wypadek niewypłacalności. Zawiera ono wszelkie istotne informacje na wypadek upadłości biura podróży.
Takie zaświadczenie ma na celu ochronę turystów przed fatalnymi skutkami niewypłacalności organizatorów wycieczek.
W przypadku upadłości organizator wycieczek sprowadza turystów z miejscowości wypoczynkowych do kraju a wszelkie koszty ponosi ubezpieczalnia. Przynajmniej tak przewidują to przepisy.
Ubezpieczalnia wypłaca jednaże odszkodowownia tylko za świadczenia, które zostały odwołane, a nie za te, które powstały.
Problematyczne jest to, że kwota, jaką ubezpieczyciel Zurich przeznaczył na pokrycie kosztów, ograniczona jest do łącznej kwoty w wysokości 110 mln euro.
Szacuje się jednakże, że kontyngent ten został już wyczerpany. Do dnia 1 listopada zgłoszono – według danych ubezpieczalni – około 150.000 szkód.
Przewiduje się, że wartość zgłoszonych roszczeń wyniesie około 300 mln euro. Samo sprowadzenie wszystkich turystów do kraju doprowadziło już niemalże do osiągnięcia tego pułapu.
Jeżeli suma, którą ubezpieczalnia przeznaczyła na pokrycie kosztów zostanie osiągnięta, wszystkie pozostałe roszczenia zostaną zmniejszone.
W rezultacie wielu wczasowiczów poniesie koszty.
Ubezpieczenie nie obejmuje – niestety – wszystkich poszkodowanych, lecz tylko tych turystów, którzy zarezerwowali zakwaterowanie oraz podróż do i z miejsca docelowego.
Pojedyncze usługi nie podlegają ubezpieczeniu.
Każdy, kto dokonał jedynie rezerwacji lotu lub zarezerwował tylko zakwaterowanie i zamierza dojechać na własną rękę, nie może dochodzić roszczeń w ramach ubezpieczenia.
Wielu wczasowiczów musi więc pokryć większość koszów z własnej kieszeni.
Nie, loty niemieckiej linii czarterowej Condor, która jest jedną ze spółek-córek Thomasa Cooka, odbywają się nadal zgodnie z planem.
Możliwe jest to dzięki pożyczce w wysokości 380 mln euro, której udzielił rząd federalny oraz kraj związkowy Hesja. Kredyt ten musi zostać spłacony do końca marca.
Zgodnie w wypowiedzią szefa linii Condor Ralfa Teckentrupa, jak dotąd ” nie został odwołany ani jeden lot „.
Z przyczyn prawnych Condor nie może jednakże przewozić pasażerów, którzy zarezerwowali podróż poprzez organizatora wycieczek Thomas Cook.
Condor poszukuje obecnie nowego inwestora. Teckentrup patrzy w przyszłość z opytmizmem.
Z punktu widzenia specjalistów ds. prawa konsumentów za niewystarczającą ochronę ubezpieczeniową Thomasa Cooka oraz powstałe po stronie klientów koszty odpowiedzialny jest rząd federalny.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 dyrektywy (UE) 2015/2302 Parlamentu Europejskiego i Rady państwa członkowskie zapewniają, by organizatorzy prowadzący przedsiębiorstwo na ich terytorium posiadali zabezpieczenie na potrzeby zwrotu wszystkich wpłat dokonanych przez podróżnych lub w ich imieniu w zakresie, w jakim dane usługi nie zostały wykonane w wyniku niewypłacalności organizatora.
Artykuł 17 ust. 2 dyrektywy przewiduje, że zabezpieczenie musi być skuteczne i musi obejmować zasadnie przewidywalne koszty.
Rząd federalny Niemiec wdrożył dyrektywę w taki sposób, że umożliwia ona towarzystwom ubezpieczeniowym ograniczenie zakresu ubezpieczenia do 110 milionów euro.
Taki limit odpowiedzialności został ustalony na początku lat dziewięćdziesiątych i obowiązuje do dnia dzisiejszego.
Rząd federalny mógł i powinien był zauważyć, że limit odpowiedzialności w wysokości 100 mln euro nie jest wystarczający na pokrycie kosztów przy miliardowych obrotach organizatorów wycieczek.
Rządowi zarzuca się również, że nie zaragował na żądania obrońców praw konsumentów i nie podwyższył odpowiednio kwoty ubezpieczenia.
Republice Federalnej Niemiec przypisuje się więc nieprawidłowe wdrożenie dyrektywy UE a w konsekwencji niedostateczne ubezpieczenie Thomasa Cooka.
Tak! Zgodnie z najnowszymi doniesieniami w mediach rząd federalny zamierzał zająć się odszkodowaniami na poczet poszkodowanych wczasowiczów.
Turyści nie powinni ponosić kosztów. Rząd ogłosił, że otrzymają oni pełne odszkodowanie.
Rząd zapewnił również, że wczasowicze nie będą zmuszeni do podejmowania jakichkolwiek kroków, gdyż nie powinni oni sami konfrontować z tak trudną kwestią prawną. Pieniądze miały dotrzeć do poszkodowanych tak szybko, jak to tylko możliwe.
Celem rządu było uniknięcie wielu sporów prawnych.
Według doniesień medialnych, odszkodowania dla podróżnych zostały jednakże ponownie usunięte z porządku obrad. Podróżni nie mogą zatem liczyć na szybkie odszkodowania.
W związku z tym zalecamy wniesienie pozwu przeciwko państwu.
Jeżeli rząd federalny nie zapłaci oszkodowania, istnieje możliwość wniesienia powództwa o odszkodowanie przeciwko Republice Federalnej Niemiec.
Wniesienie indywidualnego powództwa ma tę zaletę, że nie trzeba czekać na odszkodowania z państwa. Ze względu na dużą liczbę poszkodowanych, może to potrwać nawet kilka lat.
Odpowiedzialność ze względu na niewywiązanie się z obowiązków urzędowych ma miejsce wtedy, gdy urzędnik umyślnie lub w wyniku zaniedbania nie wywiązuje się ze swoich obowiązków urzędowych wobec osoby trzeciej. Osobie trzeciej przysługuje wówczas prawo do wynagrodzenia powstałej szkody.
§ 839 niemieckiego Kodeksu cywilnego BGB przewiduje tylko odpowiedzialność urzędnika. Zgodnie z art. 34 ustawy zasadniczej odpowiedzialność spoczywa jednakże na państwie lub korporacji, w której służbie zatrudniony jest dany urzędnik. W przypadku działania umyślnego lub rażącego niedbalstwa zastrzega się jednakże możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności urzędnika.
Roszczenie z tytułu odpowiedzialności urzędnika może wynikać – o ile spełnione są wszystkie przewidziane ustawowo wymogi – z § 839 niemieckiego Kodeksu cywilnego BGB w połączeniu z art. 34 ustawy zasadniczej GG:
Po pierwsze, urzędnik musi podejmować czynności w ramach sprawowania urzędu publicznego. Czynności te nie mogą być podejmowane jedynie okazjonalnie.
To, czy chodzi o urząd publiczny, zależy od normy i formy stosunku prawnego.
W powyższej sytuacji decydujące znaczenie ma art. 17 dyrektywy (UE) 2015/2302 Parlamentu Europejskiego i Rady. Dotyczy on skuteczności i zakresu ochrony przed niewypłacalnością organizatorów wycieczek mających siedzibę w Niemczech. Chodzi więc o urząd publiczny.
Ponadto urzędnik musiałby naruszyć obowiązek wobec osoby trzeciej i naruszenie to musiałoby zostać stwierdzone.
W rachubę wchodzi naruszenie wszystkich obowiązków, jakie urzędnik zobowiązany jest wykonać w ramach swojej pracy, na przykład obowiązku działania zgodnie z prawem w charakterze administracyjnym. Bezczynność urzędnika może stanowić naruszenie obowiązków urzędowych tylko wtedy, gdy jest on zobowiązany do podjęcia konkretnych działań.
Zgodnie z art. 17 ust. 2 dyrektywy zabezpieczenie na wypadek niewypłacalności musi być skuteczne i musi pokrywać racjonalnie przewidywalne koszty.
Rządowi federalnemu zarzuca się wyznaczenie zbyt niskiej granicy odpowiedzialności względnie zbyt niskiej kwoty ubezpieczenia. Kwota w wysokości 110 milionów euro może nie wystarczyć na pokrycie kosztów, biorąc pod uwagę miliardowe obroty touroperatorów.
Obrońcy praw konsumentów wezwali rząd federalny do podniesienia górnej granicy odpowiedzialności. Rząd nie spełnił jednakże tego żądania.
Rząd federalny wdrożył dyrektywę UE w sposób niewystarczający, w związku z czym doszło do naruszenia obowiązku urzędowego.
Obowiązek urzędowy musi także odnosić się do osób trzecich. Oznacza to, że musi on służyć ich ochronie.
Należy tutaj odpowiedzieć twierdząco na następujące pytania:
Czy obowiązek urzędowy leży w interesie osób trzecich? Czy poszkodowany należy do grupy osób objętych ochroną? Czy obowiązek urzędowy powinien chronić przed tymi szkodami?
Na wszystkie te pytania można zasadniczo odpowiedzieć w sposób twierdzący. Rozdział 5 dyrektywy UE, zawierający art. 17, nosi tytuł „Ochrona na wypadek niewypłacalności”. Chodzi zatem przede wszystkim o kwestię zabezpieczenia organizatorów wycieczek na wypadek niewypłacalności na korzyść wczasowiczów. Zabezpieczenie powinno być skuteczne i powinno przysługiwać klientom bezpłatnie.
Turyści, których dotknęła niewypłacalność organizatora wycieczek, najbardzej obawiają się kosztów. Wykupienie drogich podróży wiąże się zazwyczaj ze znacznymi kwotami. Artykuł 17 dyrektywy ma na celu ochronę przed utratą pieniędzy.
Artykuł 17 ust. 3 stanowi, że ochrona przed niewypłacalnością organizatora przysługuje podróżnym niezależnie od ich miejsca zamieszkania, miejsca wyjazdu lub miejsca sprzedaży pakietu oraz państwa członkowskiego, w którym znajduje się instytucja odpowiedzialna za ochronę przed niewypłacalnością.
Musiałoby rzeczywiście dojść do naruszenia obowiązku przez urzędnika poblicznego. Zgodnie z § 839 ust. 1 zdanie 1 zdanie 1 niemieckiego Kodeksu cywilnego BGB rozróżnia się zarówno umyślne, jak i niedbałe zachowanie.
Miarodajne jest tutaj zachowanie przeciętnego sumiennego urzędnika publicznego, który spełnia wymogi danego urzędu. W przypadku niejasności można wymagać, aby urzędnik zasięgnął odpowiednich informacji.
Rząd federalny mógł i powinien był uznać, że pułap odpowiedzialności w wysokości 110 milionów euro jest zbyt niski i że duże biura turystyczne z miliardowymi obrotami nie są ubezpieczone w wystarczającym stopniu, w wyniku czego wielu klientów ponosi koszty także z własnej kieszeni.
Ponieważ spełnione są wymogi dotyczące roszczenia z tytułu odpowiedzialności urzędnika, osoba trzecia ma prawo do odszkodowania ze względu na naruszenie obowiązków przez władzę publiczną.
Odszkodowanie następuje w formie pieniężnej.
Klienci Thomasa Cooka musieliby zatem otrzymać zwrot pieniędzy, które nie zostały im zwrócone przez ubezpieczalnię Zurich z powodu braku wystarczającej kwoty ubezpieczenia.
Powody, które ponownie wykluczałby roszczenie, nie wchodzą w rachubę.
Roszczenia nie uległy również jeszcze przedawnieniu.
Jeżeli wbrew oświadczeniom rząd federalny nie wypłaci odszkodowania stronom poszkodowanym, istnieje możliwość wszczęcia postępowania sądowego przeciwko państwu.
Jeśli niewypłacalność giganta turystycznego Thomasa Cooka dotyczy również Państwa, zapraszamy do kontaktu z naszymi doświadczonymi adwokatami.
Jeżeli rząd federalny nie dotrzyma danego słowa, pomożemy Państwu w dochodzeniu roszczeń.
Zajmie nam to jedynie kilka miesięcy!
Jesteśmy jedną z wiodących kancelarii prawnych w regionie Renu i Zagłębia Ruhry w zakresie świadczonych przez nas usług adwokackich. Wyspecjalizowana kadra adwokacka i wieloletnie doświadczenie procesowe oraz najnowocześniejsze rozwiązania techniczne gwarantują, że osiągniemy dla Państwa najlepszy wynik. Na terenie całego kraju.
Balduin & Partner Rechtsanwälte PartGmbB
Bahnstraße 4
45468 Mülheim an der Ruhr
Tel. +49 (0)208 3057550
Fax. +49 (0)208 30575511
kontakt@balduin-partner.de